Kapa Çeneni Azize

çeviren: kriza
redaktör: kriza
son okuma: nogise

"Farklı derken şunu mu demek istiyorsun..."
"Sıradan insanlardan daha güçlü ve daha kuvvetli olduklarını kastediyorum. Elbette, bireylerin kendi farklılıkları vardır, ancak İmparatorluk Ailesi'nin çoğu üyesi sıradan insanlara kıyasla çok daha üstündür. Buna 'nimet' denir."
Birden aklıma orijinal romandaki 'Hildeon' geldi.
'Yani, Hildeon kesinlikle oradaki herkesten çok daha güçlü.'
Hatta ilk imparatordan, yani atası olan imparatordan bu yana en büyük hayırla doğmuş sayılmıştır.
O tür bir adamın böyle bir ölümle lanetlendiğine inanamıyorum .
Gerçekten dünya çok korkutucu.
Notlarımı özenle yazdım ve başımı salladım.
'Bugünkü dersi unutmamalıyım.'
Aslında önceki hayatımda okulun genelinde 11. sıradaydım.
Ama sonunda geçim sıkıntısıyla boğuştuğum için ders çalışmayı bırakmak zorunda kaldım.
Öğretmenim notlarımı bitirmem için bana hemen zaman verdi.
Bana başka konuları da öğretti.
Her şey ilgi çekiciydi çünkü çoğunlukla temel konulardı.
Hatta bunları bir nevi perde arkası hikayeleri olarak da düşünebilirim.
Dersin sonunda iki sayfa, arka arkaya notlarla dolmuştu.
"Bugünlük bu kadar."
"Evet. Harika ders için teşekkür ederim."
“Bugün öğrendiklerinizi tekrar etmemiz daha iyi olur…”
"Elbette. Bir inceleme şart ve ben buna iyi hazırlanacağım."
"…Bu iyi."
Bu üzücü cevabı alınca bir an etrafıma bakındım.
Sonra, Victor çantasını düzenlemeyi bitirdiğinde.
"Bu arada, öğretmenim."
"Evet?"
"Sizinle bir konuda görüşmek istiyorum, ancak bu ders dışı bir konu. Bir dakikanız var mı?"
Victor saatine baktı, sonra çantasını bir kenara koydu.
"Evet, sorun yok."
Gülümseyerek konuşmak için dudaklarımı açtım.
Artık benim de biraz kâr etme zamanım geldi.

* * *

Victor, dük hanımla olan dersinden sonra tapınağa döndüğünde, bütün yüksek rütbeli rahipler onun yanına akın etti.
Hepsi daha önce dük hanımının sınıfından sorumlu olmuşlardı.
"Nasıldı, Victor?"
"Sinir bozucu, değil mi? O başka bir şey, ha? 'Bunu neden yapıyorum ki?' demenizi sağlayacak şekilde davranmış olmalı, değil mi?"
"Bu saatte geri döndüğünüze göre, Hanımefendi yine geç kalmış olmalı. Aish, tsk. Şu kötü alışkanlıktan ne zaman kurtulacak?"
Victor, anlatılanlardan oldukça şaşkın bir halde, diğer rahiplerin hikayelerini sessizce dinlerken yürümeye devam etti.
"Kim bilir. Her şey yolunda gitti."
Hafifçe mırıldandı ama bu, etrafının tamamen sessizleşmesine yetti.
Hepsi Victor'a baktı, ifadelerinde ya şaşkınlık ya da ihanet açıkça görülüyordu.
"İ-İyi misin? Sen, bir hayalet tarafından ele mi geçirildin?"
"Ne kadar saygısızsın! Victor'un... Dur, hayır, sen gerçekten aynı Victor musun?!"
"Hayır, bekle. Dük'ün ikametgahı olduğunu düşünerek yanlış eve mi gittin, gitmedin mi? Doğru. Doğru, bu daha makul görünüyor."
"Aman Tanrım. Hey, hemen gidip Dük'ün evine yazıp Victor adına bugün oraya gidemediğim için özür dilemeliyim..."
Bunu söyleyen kişi, sanki gerçekten o mektubu hemen yazacakmış gibi hemen yaygara kopardı.
Victor onların bu çılgınlıklarını sessizce izlerken başını iki yana salladı.
"Dur. Doğru ikamete gittim. Hanımefendi sınıfta iyi iş çıkardı. Ona tekrar temellerden ders vermem gerekse de, başlangıçta beklediğimden çok daha fazla öğrenme hevesi gösterdi."
"…İmkansız."
Victor'un söylemesinden hemen önce dük hanıma ders veren rahip bunu söyledi.
Roella'ya ders verirken neredeyse Tanrı'nın varlığından şüphe edecek noktaya gelmişti.
'Ey Yüce Tanrım, bu kişi gerçekten Azize midir? Acaba bir hata mı ettin?'
…tüm bu çile boyunca kendi kendine sürekli olarak bunu düşünüyordu.
Ona ders verirken aynı şüpheler tekrar tekrar aklına geliyordu ve sonunda beyaz bayrağı kendisi çekip öğretmenliği bırakmak zorunda kalmıştı.
Onun ardından sahneye Victor girdi.
Ama sonra, dük hanımın öğrenmeye hevesli olduğunu mu söylüyor…?
İmkansız.
"Ah, ve Hanımefendi benden hepinize kalbinin derinliklerinden üzgün olduğunu söylememi istedi. Şimdiye kadar mantıksız davrandığını ve daha sonra kesinlikle hepinizden şahsen özür dileyeceğini söyledi.
“……”
"Hepsi bu kadar. Sonra."
Bunu rahat bir tavırla söyledikten sonra başrahibin yanına doğru yöneldi.
Geride kalanlar ise boş boş bakıyorlardı.
“…Bu sadece bir rüya olmalı.”
O tek mırıltı o koridorda sessizce yankılandı.