Benim İçin Kahrından Öldü - 12. bölüm

Elris arkaya doğru başını salladığında, bir hizmetçi bir arabayı iterek içeri girdi.

 

“Zamanımız daralıyor, bu yüzden oldukça hızlı hazırlanmanız gerekecek.”

 

“Çok fazla zamanın yok mu?”

 

“Seni bekleyen biri var.”

 

Bianca nedense huzursuz hissediyordu. Tereddüt ederken, hizmetçiler hazırlanmasına yardım etmek için etrafında toplandılar. Onu soyup ılık suda beklettiler. Neden onu biriyle tanışmaya hazırlamak için bu kadar çaba harcadıklarını anlayamıyordu.

 

Endişeli gözleri şiddetle titrerken, vücudunun alt kısmında karıncalanma hissi duydu ve gözleri büyüdü.

 

‘…Neden?’

 

Hafif şişmiş gibi görünüyordu.

 

Kendini rahatsız hisseden kadın, vücudunu kıpırdattı ama hizmetçilerin elleri onu tekrar oturmaya yönlendirdi.

 

“Leydi Bianca, lütfen kabalığımı bağışlayın, ama acele etmeliyiz.”

 

“…Anladım.”

 

Derin bir iç çekti.

 

Banyoda rahatsız edici bir gerginlik devam ediyordu. Hizmetçilerin ona bakarkenki bakışları dostça değildi. Gözleri sanki her köşede bir şey arıyormuş gibi durmadan vücudunun üzerinde geziniyordu. Ne aradıkları hakkında bir fikri olmasına rağmen, gözleri kocaman açık baksalar bile aradıkları izleri bulamayacaklardı.

 

‘Ne kadar da bariz.’

 

Bakışlarını gizlemeye hiç niyetleri yok gibiydi. Sanki onun nasıl hissettiği konusunda endişelenmelerine gerek yokmuş gibiydi. Arkalarında daha yüksek statüde biri olmalıydı.

 

Artık çizgiyi aşmışlardı.

 

Sanki bir nesneyi değerlendiriyormuş gibiydi, bu da onun kaşlarını çatmasına neden oldu. Sonunda, bakışlara dayanamayan Bianca, hizmetçinin elini itti ve konuştu.

 

“Başkasının bedenini değerlendirmek senin işin değil, değil mi? Acelemiz olduğunu söylememiş miydin?”

 

“…Anlaşıldı.”

 

Bianca bir bornoz giyip banyodan çıktığında, hizmetçiler onu telaşla giydirdiler. Sonunda, tüm hazırlıklarını bitirdikten sonra odadan çıktı.

 

 

   ̊ · : * ✧ * : · ̊    

 

 

Tam da kiminle tanışmak için bu kadar acele ettiğini merak ederken, Veliaht Prens’ten başkası olmadığını anlayınca bir hayal kırıklığı hissetti. Beklenmedik bir şekilde imparatorluk sarayında kalmasına rağmen, henüz Majesteleri İmparator ve İmparatoriçe ile tanışmamış olması onu rahatsız etti.

 

Normalde önce onları arayıp saygılarını sunması gerekirdi ama bu da ona küstahça bir düşünce gibi geldi.

 

‘Ben aslında kimim? Ben sadece Veliaht Prens ile yüksek eşleşme oranına sahip bir Rehberim.’

 

Üstelik Veliaht Prens’in Rehberi olduğu haberi herkes tarafından bilinmiyordu. Bu yüzden sessiz kalması en iyisi gibi görünüyordu.

 

Bianca henüz İmparatoriçe’nin önünde duracak özgüvene sahip değildi. Nasıl görüleceğini tahmin etmesine gerek yoktu. Mütevazı bir aileden aniden ortaya çıkan onun gibi birinin hoş karşılanmayacağı açıktı. İmparatorluk ailesinin aklında biri olmalıydı. Bu yüzden, bu kadar yüksek bir uyumluluk oranı beklemiyor olsalar da, hoş karşılanmayacakları açıktı.

 

Ayrıca, Veliaht Prens’in sarayında misafir olarak kalıyordu. Sözleşme süresi bir yıldı ve bu süre zarfında ayrılamazdı, bu yüzden İmparator ve İmparatoriçe’ye önceden bilgi verilmiş olmalıydı ve hiçbir şey söylememiş olmaları iki şeyden biri anlamına gelebilirdi:

 

Ya Veliaht Prens onu koruyordu ya da varlığıyla ilgilenmiyorlardı.

 

“Görünüşe göre beklediğiniz kişi ben değilim.”

 

“Ah…”

 

Bianca, bir sesin sesiyle başını kaldırıp düşünce akışını böldü. Gözleri önündeki kızıl gözlerle buluştuğunda, nedense omurgasından aşağı bir ürperti geçti.

 

‘Ne zamandan beri beni izliyor?’

 

O kadar derin düşüncelere dalmış olmalıydı ki onun bakışlarını fark etmemişti bile. Bianca, Dexter’ın bir sandalyede uyuşuk bir ifadeyle oturduğunu kısaca süzdü, sonra hızla gözlerini indirdi.

 

“…Beni bekleyen kişinin Veliaht Prens Hazretleri olacağını düşünmemiştim.”

 

“Seni beklemem garip mi?”

 

Bunu bu kadar rahat bir şekilde sorması, onun neredeyse hiç düşünmeden evet demesine neden oldu. Gerçekte, Veliaht Prens’in sarayında kaldığı gerçeğini hâlâ kavrayamamıştı.

 

“Majesteleri Veliaht Prens’in beklemesindense kendimi beklemek daha rahat geliyor bana. Bu yüzden bundan sonra, önceden haber verirseniz, ilk ben gelirim.”

 

“O zaman seni rahatsız ediyormuşum gibi görünüyor.”

 

Dexter konuşurken parmaklarını masaya vurduğunda, aniden farkına varan bir ifadeyle başını salladı.

 

“Benim demek istediğim bu değildi.”

 

“Biliyorum. Ben de sadece bunu söylüyordum.”

 

Bunu bir süredir hissediyordu, ancak Veliaht Prens’in ondan pek hoşlanmadığı anlaşılıyordu. Yine de, neden onu sadık Rehberi olarak tutmak istediğini anlamıyordu. Ona karşı gösterdiği ara sıra takıntı da şüpheliydi.

 

‘Ne düşündüğünü anlamak imkansız.’

 

Bianca beceriksizce gülümsedi ve bakışlarını kaçırdı.

 

“Beni neden beklediğinizi sorabilir miyim?”

 

“Seni aramak için bir nedene ihtiyacım var mı? Eğer öyleyse, bundan sonra bir tane yapacağımdan emin olabilirsin.”

 

“Majesteleri Veliaht Prens her zaman diken üstündedir . “

(kriza: ¹ [‘날을 세우다’ (tetikte olmak) ifadesi Korece’de bir deyimdir. Gergin, tetikte veya kolayca sinirlenebilen anlamına gelir. Bu bağlamda, Dexter’ın her zaman yüksek alarmda veya yüksek tetikte olma durumunda olduğunu söylüyor.]  )

‘…Özellikle benimle konuşurken her zamankinden daha hassas görünüyordu. Cevabında her zaman dikenler vardı.’

“Sen de her zaman tetiktesin. Aynı şey.”

 

“Anlıyorum.”

 

Toplantıları çok rahatsız edici olmasına rağmen neden yüz yüze oturmayı ve hiçbir şey yapmamayı seçtiğini anlayamıyordu. Beklemek için bir neden olup olmadığını merak etse de, öyle görünmüyordu.

 

“Seni aradım çünkü buna ihtiyacın olabileceğini düşündüm. İyi görünüyorsun.”

 

Bunu söyledikten sonra Dexter masanın üzerine bir cam kavanoz koydu. Küçük kavanozun içinde tek bir hap vardı.

 

“Ah!”

 

Şişeyi gören Bianca, bir önceki gece olanları hatırladı. Odasına hiç gelip gelmediğini ve uyanma ateşini bastıranın Veliaht Prens olup olmadığını sormak istiyordu.

 

Ancak kelimeler boğazına düğümleniyor, bir türlü çıkmıyordu.

 

‘Eğer ateşi gerçekten Majesteleri bastırdıysa…’

 

Sadece düşüncesi bile tüm vücudunun kaskatı kesilmesine neden oldu. Sormamanın en iyisi olacağını güçlü bir şekilde hissederek dudaklarını sıkıca birbirine bastırdı.

 

“Leydi Astri, bana bir şey sormayacak mıydınız?”

 

“Mühim değil.”

 

“Bu arada, dün iyi atlatmışsın gibi görünüyor. Sanırım dayanmayı başardın.”

 

Bianca istemsizce irkildi. Onunla yüzleşeceğini unutmuştu.

 

Gece boyunca acı çektikten sonra bilincini kaybetmişti ve bunu hatırlamıyordu. Sanki birileri zamanı kazımıştı. Her gün böyle bir şey olursa akıl sağlığını koruması zor olurdu. Hatırlamadığı zaman zarfında ne yaptığını bilmemek oldukça ciddi bir şeydi.

 

“…Çok iyi hatırlamıyorum ama öyle olmuş sanırım.”

 

“Gerçekten Rehber olmak hakkında hiçbir şey bilmiyorsun. Aileni aramamayı mı planlıyorsun?”

 

‘… Bilmiyor musun?’

 

Bianca’nın gözleri onun sözlerine doğru kaydı. Fazla bir şey bilmediği için neyi kaçırdığını tahmin bile edemiyordu.

 

“Aslında yarın onları aramayı planlıyordum. Uygun mu?”

 

“İstediğin zaman onları arayabilirsin. Buradan ayrılmadığın sürece dilediğini yapabilirsin.”

 

“Teşekkür ederim.”

 

Neden buradan ayrılmasına izin vermiyordu? Veliaht Prens’in sarayında kalması varlığını gizleyebileceği anlamına gelmiyordu. Burada gözler ve kulaklar da vardı. Buradaki herkes Veliaht Prens ile aynı çizgide değildi.

 

‘Şimdi düşünüyorum da, resmi açıklamanın ne zaman yapılacağını bile sormamışım.’

 

Bianca meraklıydı. Veliaht Prens’in onu neden burada tutmak istediğini merak ediyordu. Başkalarının onun bir Rehber olduğunu keşfetmesini engellemek için bile olsa, bu aşırı görünüyordu.

 

“Majesteleri Veliaht Prens’in beni burada tutmak istemesinin nedenini sorabilir miyim?”

 

“Leydi Astri, sanırım bundan daha önce bahsetmiştim. Başkalarının benim olana dokunmasından nefret ediyorum.”

 

“Kont’un evinde kalsam bile bu hala mümkün. Reddedersem, beni zorlayamayacakları doğru değil mi?”

 

Dexter cam kavanoza vurmayı bıraktı ve bakışlarını nazikçe kaldırdı. Kızıl gözleri tamamen onun üzerindeyken, Bianca göğsünde ani bir sıkışma hissetti.

 

“Uyanırken çektiğin ateşle nasıl ağlayıp yardım için yalvardığını düşünürsek, bunu nasıl reddedeceğini merak ediyorum.”

 

Bir anda etraflarındaki atmosfer değişmiş gibi göründü. Güçlü feromonlar aniden etrafında yoğunlaştı ve kalbinin hızla çarpmasına neden oldu. Ayrıca, vücudu tepki verirken nefesi de hızlandı.

 

“Leydi Astri, kokunuzun insanları ne kadar çileden çıkardığını fark etmediğinizi düşünüyorum.”

 

Dexter sandalyesinden kalkıp Bianca’ya yaklaştı.

 

Mesafe yaklaştıkça nefes alışı hızlandı. Omurgası, söylediği kendinden emin sözleri geri almak isteyecek kadar karıncalandı. Ayak parmaklarından tüm vücuduna yayılan garip his, bilincini daha da bulanıklaştırdı. Elbisesinin eteğini sıkıca tutup kendini sabitlemeye çalışsa da, işe yaramadı.

 

Kararlılığını zahmetsizce paramparça etti. İnanmak istemese de, yardım isteyen sözcükler o kısa anda neredeyse ağzından kayıp gitti.

 

“…M-Majesteleri.”

 

“Leydi Astri, size karşı oldukça centilmence davrandığım anlaşılıyor. Beş yıldır baskılayıcı kullandıktan sonra, sanırım diğerlerine kıyasla biraz daha insanım.”

 

“Ben… ne hakkında konuştuğunu anlamıyorum. Feromonlar…”

 

Ondan salgıladığı feromonları azaltmasını istemek istiyordu ama sonunda bunu söyleyemedi.

 

Bianca keskin bir nefes verdi ve masayı sıkıca kavradı. Aşağıdaki sıcaklık, sanki tüm vücudu bir kez daha yanıyormuş gibi hissetmesine neden oldu.

 

‘S-Sakinleştirici.’

 

Masanın üzerindeki hap şişesini almak için aceleyle uzandı. Ancak orada olmasını beklediği şişe ortalıkta yoktu.

 

“Aa, bunu mu arıyorsun?”

 

Dexter elindeki ilaç şişesini nazikçe sallayıp sorduğunda, Bianca elini masadan çekip şişeye doğru uzandı.